Nabożeństwa majowe można odprawiać w dwojakiej formie, zgodnie z tradycją diecezji:

  1. na początku nabożeństwa wystawia się Najświętszy Sakrament i przed nim odbywa się całe nabożeństwo,
  2. przed wizerunkiem Najświętszej Maryi Panny śpiewa się litanię loretańską i głosi się, albo czyta odpowiednie rozważanie. Następnie celebrans przechodzi do głównego ołtarza, wystawia Najświętszy Sakrament, odprawia krótką adorację i po odśpiewaniu pieśni eucharystycznej udziela błogosławieństwa Najświętszym Sakramentem (tamże).

Wypada zharmonizować treści „miesiąca maryjnego” z treścią okresu roku liturgicznego. Maj zbiega się z okresem pięćdziesięciu dni Wielkanocy. Nabożeństwa powinny podkreślać uczestnictwo Maryi tajemnicy paschalnej (por. J 19, 25-27) i w wydarzeniu Pięćdziesiątnicy (por. Dz 1,14). Ponadto ten okres w Kościele jest czasem sprawowania i mistagogi sakramentów wtajemniczenia chrześcijańskiego. W związku z tym nabozeństwa majowe mogą uwydatnić rolę, jaką Maryja, uwielbiona w niebie, odgrywa na ziemi, „tu i teraz”, w sprawowaniu sakramentu chrztu, bierzmowania i Eucharystii (Dyrektorium o pobożności ludowej, 191).

„Wśród form modlitwy do Najświętszej Dziewicy zalecanych przez Kościół znajdują się litanie. Polegają one na dość długiej serii wezwań do Maryi, nastepujących po sobie jednakowym rytmie i stwarzających jakby modlitewny strumień uwielbień i błagań. Wzwania bowiem, przeważnie bardzo krótkie, składają się z dwu części: pierwsza jest wychwalaniem („Panno łaskawa”), druga – błaganiem („módl się za nami”)”.

Litanie mogą stanowić samodzielny element hołdu składanego Maryi, być śpiewem procesyjnym, stanowić część nabożeństwa słowa Bożego lub innych aktów liturgicznych (tamże, 203).

Paweł Krawczyk