Początek CIM sięga przełomu lat 1959-1960. Wówczas w niewielu dokumentach Kościoła pojawiała się informacja o ministrantach. Próbę utworzenia międzynarodowej grupy osób zajmujących się ich formacją podjęto w 1959 r. Początkowo do Stowarzyszenia należały Niemcy, Belgia i Luxemburg. Nieco później dołączyli przedstawiciele z Francji, Hiszpanii i Włoch. W 1967 r. Stowarzyszenie uzyskało pierwszy raz w historii kościelne uznanie ad experimentum na trzy lata . W późniejszym czasie nawiązywano kontakty z kolejnymi państwami, które sukcesywnie włączały się do omawianej grupy.

Najważniejszymi urzędami, które można pełnić w Stowarzyszeniu są: prezydent, wiceprezydent, sekretarz generalny, skarbnik i asesor. Funkcje może pełnić zarówno świecki jak i duchowny. Ponadto są one dostępne dla mężczyzn i kobiet. W Statutach zezwolono członkom na włączenie się w organy władzy. Głównym z nich jest walne zgromadzenie. Członkowie muszą spełniać określone warunki m.in. być odpowiedzialnymi za służbę liturgiczną w diecezji lub kraju.

Zajmowanie urzędów i funkcji w ławie zarządu tego Stowarzyszenia przez mężczyzn i kobiety ma również przełożenie na udział chłopców i dziewczynek, mężczyzn i kobiet w zespołach liturgicznych, którymi się ono zajmuje. Plakaty promujące CIM charakteryzują się najczęściej wizerunkiem młodych, uśmiechniętych osób obu płci trzymających krzyż, świece lub kadzidło. CIM dostarczało argumentów za posługą kobiet jako ministrantek. Formułując te argumenty, zwracano uwagę na następujące zagadnienia: teologia laikatu, doświadczenie koedukacyjnej edukacji, zwrócenie uwagi na to, że członkowie służby liturgicznej są świadomi wielkiej różnorodności i integralności . CIM zakłada więc obecność przy ołtarzu zarówno kobiet jak i mężczyzn.

Stowarzyszenie ma także własne logo. Jest to kula ziemska z zaznaczonymi konturami Europy. Wskazuje to na świat, który koncentruje się w Europie. To właśnie państwa europejskie współpracują z CIM lub do niego należą. Na kuli ziemskiej obecne są również inne kontynenty, co ma wyrażać, że CIM pragnie pracować dla Kościoła na całym świecie. Logo ponadto stanowi skrót CIM tj. oficjalną nazwę Coetus Internationalis Ministrantium z krzyżem. Według stowarzyszenia krzyż jest również symbolem nadziei w Chrystusie i nowego życia. Zarząd i członkowie CIM przygotowali program biblijny, ascetyczny i liturgiczny przeznaczony dla formacji ministrantów. Wydano również Ceremoniał w Niemczech, Francji i na Węgrzech , co dzięki sprawdzonym metodom, daje możliwość wymiany poglądów na temat szkolenia, sposobu służenia przy ołtarzu przez ministrantów i praktyki liturgicznej w różnych krajach. Pozwala na czerpanie nowych pomysłów od innych Kościołów partykularnych. Sposobem do wymiany doświadczeń są spotkania odpowiedzialnych za formację z różnych krajów. W czasie zjazdów i sympozjów organizowanych przez CIM zwrócono uwagę m.in. na: naturę i znaczenie funkcji liturgicznych pełnionych przez ludzi świeckich, posługiwanie lektora, udział oraz posługę kobiet w przestrzeni liturgicznej, sposoby uroczystszego ukształtowania liturgii itp.  Pierwsze takie spotkanie odbyło się w 1971 r. w Londynie. Poruszono wtedy nie tyle kwestię poprawnego posługiwania ministrantów, ale również modlitwy eucharystycznej. Postanowiono wydać odpowiednie podręczniki.

Dotychczas spotkania odbyły się m.in. we Włoszech, Belgii, Niemczech, Francji i Rumuni. Na uwagę zasługuje spotkanie z 2001 r. w Luxemburgu. Omówiono wówczas problem nieznajomości funkcji ministrantek w Polsce . Dzięki prowadzonym konferencjom i wymianie doświadczeń dostrzeżono walory struktur diecezjalnych służby liturgicznej i dziś podjęto próbę ich promocji.

Opracowano także praktyczne metody przeznaczone dla formacji służby liturgicznej, w tym ceremoniał, który wskazuje na korzyści wyjazdów grup ministranckich na dni skupienia, aby lepiej rozumieć  i pogłębiać uczestnictwo we Mszy św. . Niebagatelne znaczenie ma wydawany przez CIM jest kwartalnik InformCIM . Jest to „poligon” wymiany doświadczeń dotyczący wykształcenia liturgicznego i praktyki liturgicznej w poszczególnych krajach . 

Inną formą działalności CIM są międzynarodowe pielgrzymki ministrantów organizwane od 1967 r. Co pięć lat kolejni papieże spotykają się z ministrantami w Watykanie i kierują do nich swoje słowo . Polscy ministranci nie należą do tego Stowarzyszenia, a mimo to, od kilku lat uczestniczą w tych spotkaniach. Przesłania papieży, skierowane do ministrantów, ukazują istotę i cel służby liturgicznej, a także formułują cenne wskazówki dotyczące formacji ludzkiej i duchowej posługujących w liturgii Kościoła . Pierwszej pielgrzymce przewodniczył papież Jan XXIII. Spotkania z papieżami odbywały się w latach: 1967, 1970, 1980, 1985, 1990, 1995, 2000, 2006, 2010, 2015. W 2010 r. do Rzymu przyjechało ponad pięćdziesiąt tysięcy chłopców i dziewcząt należących służby liturgicznej. W pielgrzymce tej uczestniczyła po raz pierwszy oficjalnie grupa z Polski, która do Rzymu przyjechała z Wrocławia .  Podczas drugiej pielgrzymki Paweł VI zwrócił uwagę na fakt przebywania ministrantów blisko ołtarza. Podkreślił, że kontakt ze świętym ołtarzem utrzymuje i rozwija wiarę, pobożność, czystość i wszystkie cnoty, które przyciągają łaski pochodzące od Pana Boga . Na uwagę zasługuje fakt, że Papież w przemówieniu zwracał się jedynie do chłopców, określając ich najczęściej jako drogich synów. Niekiedy używał formy „drodzy chłopcy i młodzieńcy”. Nie było w jego słowie żadnych zwrotów grzecznościowych do kobiet, które dziś także uczestniczą w międzynarodowych pielgrzymkach ministrantów.

Słowo do ministrantów podczas pielgrzymek międzynarodowych wygłaszał również Jan Paweł II. Ważną kwestią dla niego była świadomość tożsamości osób spełniających funkcje w liturgii: „Wasza posługa nie może się ograniczyć do pomieszczeń kościoła. Powinna promieniować w życiu codziennym: w szkole, w rodzinie i w przeróżnych środowiskach społecznych. Kto bowiem chce służyć Jezusowi Chrystusowi w kościele, powinien być wszędzie Jego świadkiem” .

Benedykt XVI dwukrotnie przemawiał do Służby Liturgicznej w trakcie międzynarodowych pielgrzymek W nauczaniu odniósł się do wszystkich ministrantów posługujących w Kościele: „Zwracam się do Was, a poprzez was do wszystkich ministrantów świata: wielkodusznie służcie Jezusowi obecnemu w Eucharystii! Jest to ważne zadanie, które pozwala nam przebywać szczególnie blisko Pana i wzrastać z nim w głębokiej i prawdziwej relacji” . Międzynarodowe Stowarzyszenie Ministrantów okazało się być stymulatorem sprzyjającym rozwojowi posługi ministranckiej. Jak zauważył G. Rzeźwicki: „Powołanie do życia Międzynarodowego Stowarzyszenia Ministrantów okazało się opatrznościowe. Jedną z zasług CIM w okresie posoborowym było uratowanie służby ministranckiej przed likwidacją. Niektórzy reformatorzy uznali bowiem funkcję ministranta za zbędną, gdyż wierni nie potrzebują pośredników między ołtarzem a ludem Bożym” . Jego obecność i ciągle żywa praca od ponad pół wieku jest świadectwem konieczności i potrzeby służby podejmowanej przez ministrantów, ale także ich odpowiedniej formacji.

Dk. Damian Wierzbicki