Gorzów Wielopolski, 11.10.2021r.
List moderatora Diecezjalnej Diakonii Liturgicznej
Na początku tego listu chciałbym wyrazić serdeczne podziękowanie wszystkim tym, którzy każdego dnia wkładają wiele wysiłku w posługę liturgiczną, stając się w parafiach dobrym świadectwem Diecezjalnej Diakonii Liturgicznej. W tym miejscu chciałbym podziękować poprzednim Moderatorom naszej diakonii, za wysiłki, które czynili, aby wspólnota owocowała nie tylko pięknem posługi, ale również silną i pogłębioną wiarą. Księdzu Adamowi Czeponisowi dziękuję za ostatnie lata podejmowanych inicjatyw i stan diakonii, jaki zastałem. Księdzu Tomaszowi Sałatce dziękuje za długoletnią posługę moderatorską i inspirowanie kierunków, w jakich diakonia rozwijała się przez długie lata. Słowo wdzięczności kieruję również w stronę Księdza Andrzeja Hładkiego, który stał się Bożym narzędziem u początków diakonii liturgicznej na terenach naszej diecezji. Dziękuję także wszystkim, którzy są odpowiedzialni za poszczególne dzieła naszej diakonii i niestrudzenie, mimo dynamicznego biegu wydarzeń, poszerzają diakonijne dobro. Dla każdego z byłych moderatorów jest miejsce w diakonii liturgicznej. Jesteśmy Wam wdzieczni.
Miniony rok nie okazał się łatwy dla całego świata, Kościoła powszechnego, a także dla naszej diakonii. Czas odosobnienia, samotności, kwarantanny, a w niektórych przypadkach także choroby sprawił, że tętno diakonijnego życia spadło i wiele inicjatyw weszło w stan swojego letargu. Działo się to często bez naszej zgody, ale było wymuszone rzeczywistością. Nie odbył się minionym roku pieczołowicie przygotowywany KODAL, który zawsze jest szczytem całego roku formacyjnego. Zamarło życie formacyjne w rejonach, a także aktywność wielu z członków diakonii. Okazuje się, że w czasie pandemii trudnością była realizacja celów związanych z dziedziną Social Media. Komunikacja miedzy nami napotkała również na nieprzewidziane bariery. Nie mogły się również ziścić cele związane z integracją między członkami naszej diakonii. Byłoby jednak nieuczciwe zatrzymać się tylko na tych niedopracowanych przestrzeniach. Mimo trudnego czasu udało się zdecentralizować decyzyjność diakonii. Kolejnym elementem będzie próba implikacji zasady pomocniczości, która jest obecna w ruchu oazowym. Częściowo udało się zrealizować formację rejonową i niektóre zagadnienia w zakresie Social Mediów. Apostolstwo Modlitwy okazało się niezwykle prężną przestrzenią naszego diakonijnego życia. Jako mianownik dla wszystkiego chcę zauważyć to, co jest istotą naszej wspólnoty czyli posługę. Podjęliśmy ją podczas różnych spotkań oazowych w naszej diecezji, a także w trakcie rekolekcji oazowych. Ucieszmy się tym, że mogliśmy stać się narzędziami w ręku Boga w dwóch kierunkach: czynienia dobra w święcie i uwielbianiu Go.
Dokonuję tej retrospekcji nie po to, by stawać się zakładnikiem przeszłości, ale po to, by spojrzeć na naszą własną kondycję i w prawdziwej Bożej mądrości, odczytywanej ludzkimi zmysłami, wytoczyć kierunki ku przyszłości. Podstawowym celem kolejnego roku formacji będą oczywiście rekolekcje KODAL. W ciągłości wspólnoty skorzystamy z przygotowanych już przed rokiem materiałów i dodamy nowe, ufając, że to co przeszłe i przyszłe jest miejscem działania Ducha Świętego. Innym podstawowym celem, który stawiamy sobie w tym roku, jest nasza posługa podczas cyklicznych i nowych wydarzeń diecezjalnych, a także cicha i codzienna posługa w naszych wspólnotach parafialnych, gdzie jesteśmy przedstawicielami DDL-u. Jest ogromnym pragnieniem, aby jeszcze bardziej rozwijało się Apostolstwo Modlitwy (niedzielna kompleta, codzienna modlitwa diakonii), a projekt „L jak Liturgia” był przyczynkiem do formowania grup ministranckich w całej diecezji. Diakonia liturgiczna potrzebuje ludzi, którzy ją tworzą, dlatego nie zabraknie naszej obecności w mediach, a także podejmiemy inne działania budujące wspólnotę. Cieszymy się, że wielu dorosłych i małżeństw, które wyrosły z naszej diakonii, pragną ciągle tworzyć tę wspólnotę. Mając to na uwadze, postawiliśmy sobie w tym roku szczególny cel. Jest nim próba stworzenia realnej przestrzeni dla formacji liturgicznej Domowego Kościoła i Oazy dorosłych. Potrzebujemy Was do tego, abyśmy znaleźli wspólnie właściwe rozwiązania.
Jestem niezwykle wdzięczny Panu Bogu i ludziom, że doczekaliśmy czasu, w którym nasza diakonia wkracza w 30-lecie swojego istnienia w diecezji. Będziemy chcieli zaakcentować to podczas rekolekcji KODAL-owych, a także organizując prawdziwe jubileuszowe świętowanie. Kolejnym historycznym akcentem, który powoli będzie odciskał swoja obecność w diakonijnej codzienności, będzie 50-lecie istnienia ruchu Światło-Życie na terenach naszej diecezji. Również ten jubileusz w perspektywie kilku lat wyznaczy konkretne inicjatywy, które będą rozeznawane i ufnie podejmowanew naszej diakonii.
Na koniec tego niedługiego listu, ale nasyconego wieloma inicjatywami, pomysłami czy troskami, pragnę zachęcić Was do odwagi w podejmowaniu posługi. Mamy ten przywilej, aby służyć Panu Bogu w najświętszej przestrzeni Jego obecności w świecie oraz pomagać innym by przebyli drogę symbolu – od tego, co widoczne dla oczu, do tego, co dostępne dla serca.
Dziękuję Wam, że tak serdecznie przyjęliście mnie w diakonii, a w zasadzie w nowej funkcji. Moim marzeniem jest, abyśmy mieli świadomość, że to nasze wspólne dzieło, a tym co szczególnie nas łączy, jest nasza liturgiczna pasja, która wbrew obecnej pokusie fasadowości będzie czynić nasze serce wrażliwym na obecność Boga i drugiego człowieka. Życzę nam wszystkim, aby trwający już rok formacyjny, był dla nas czasem przynoszenia owoców na chwałę Boga.
Ks. Bartek,
Wasz moderator