Pomoce i opracowania

Pewien czas temu na naszej stronie został zamieszczony poradnik do posługiwania się skróconym wydaniem Liturgii Godzin. Dziś wychodzimy naprzeciw tym, którzy chcieliby nauczyć się posługiwania Mszałem Rzymskim. Z radością oddajemy w Wasze ręce Kursu Mszału Rzymskiego opracowany przez moderatora naszej Diakonii, księdza Adama Czeponisa. Mamy nadzieję, że skorzystanie z przedstawionego pliku pozwoli Wam na zaznajomienie się z tą Księgą, pewną posługę podczas Liturgii oraz jej odpowiednie przygotowanie. Kurs Mszału Rzymskiego znajdziecie w naszej zakładce „do pobrania”.

Dla wszystkich, którzy nie wiedzą, jak w praktyce modlić się Liturgią Godzin nasza Diakonia prezentuje przewodnik autorstwa Julii Skowrońskiej. 

Materiał dostępny jest w zakładce „Do pobrania” lub po kliknięciu tutaj.

Św. Józef z Nazaretu został wybrany przez Boga, aby opiekować się Jezusem Chrystusem, sprawował również pieczę nad Maryją. Doskonale spełniał swe zadanie, jednocześnie stał się wzorem pokory i prostoty. Tym samym czczony nabożeństwami przez Lud Boży na przestrzeni wieków wspomagał Kościół. Dlatego Jan XXIII podczas Soboru Watykańskiego II nakazał włączyć jego imię do dawnego Kanonu Rzymskiego. Następnie papież Benedykt XVI zaaprobował kolejną prośbę ludu, a papież Franciszek tylko potwierdził jego decyzję. Kongregacja Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów po rozpatrzeniu sprawy na mocy uprawnień od Ojca Świętego Franciszka zarządziła, by imię Świętego Józefa Oblubieńca Najświętszej Maryi Panny zostało włączone do modlitw eucharystycznych: II, III i IV w trzecim wydaniu Typicznym Mszału Rzymskiego i jest ono zaraz po wypowiedzeniu imienia NMP.

  1. Liturgiczna nazwa obchodu to uroczystość Objawienia Pańskiego lub Epifanii. Potoczna nazwa „Trzech Króli” moim zdaniem nie jest nośnikiem żadnych treści istotnych dla tego obchodu.

Kongregacja ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów wydała 8 czerwca 2008 roku dekret wprowadzający pewne zmiany do wzorcowego wydania Mszału Rzymskiego.

Każda liturgia wymaga należytego przygotowania - oto kilka wskazówek.

Muzyka jest podstawowym narzędziem interpretacji i rozumienia liturgii. Stwierdzenie to posiada swoją wymowę nie tylko w odniesieniu do tekstów śpiewanych, ale także do melodii, tym bardziej że niektóre z nich powstawały dla specjalnych celebracji i noszą oczywiście ich cechy. Liturgia chrześcijańska obejmuje zwiastowanie zbawienia w Jezusie Chrystusie, odpowiedź wierzących, aktualizację przymierza w rytach, przymierza pomiędzy Bogiem i ludźmi. Śpiew i muzyka stanowią podstawowe medium autentycznego przesłania liturgii, włączają się w akcję liturgiczną, by podtrzymywać i wzmacniać ewangelizację we wszystkich jej formach, nadają wyznaniu wiary, prośbom, dziękczynieniu bardziej kompletną ekspresję, by podkreślić ryty sakramentalne w wymiarze gestu i słowa. Dlatego warto zwrócić uwagę na prawidłowy dobór pieśni i muzyki w liturgii.

 

Kanon Rzymski można odmawiać zawsze!

Zaleca się stosować go w dni mające własne Zjednoczeni: w niedzielę, w uroczystość Narodzenia Pańskiego i przez oktawę (25.12-1.01), w uroczystość Objawienia Pańskiego (6.01), od Mszy Wigilii Paschalnej do 2 Niedzieli Wielkanocnej, w uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego, w Niedzielę Zesłania Ducha Świętego, w święto Ofiarowania Pańskiego (2.02), w uroczystość Zwiastowania Pańskiego (25.03), w święto Przemienienia Pańskiego (6.08), w Rocznicę Konsekracji Własnego Kościoła, w uroczystość Narodzenia Św. Jana Chrzciciela (24.06), w uroczystość Wniebowzięcia NMP (15.08), w uroczystość Niepokalanego Poczęcia NMP (8.12).

Pierwsza część liturgii święta Ofiarowania Pańskiego to błogosławieństwo i procesja za świecami. Może ona mieć dwie formy: pierwszą jest procesja, a drugą uroczyste wejście.

„W środę przed pierwszą niedzielą Przygotowania Paschalnego wierni przyjmując popiół wchodzą w okres ustanowiony dla oczyszczenia dusz. Ten obrzęd pokutny pochodzący z tradycji biblijnej i zachowany do naszych czasów w zwyczajach Kościoła, oznacza stan człowieka grzesznego, który zewnętrznie wyznaje swoją winę wobec Boga i w ten sposób wyraża wolę wewnętrznego nawrócenia, ufając, że Bóg okaże mu miłosierdzie. Przez ten obrzęd rozpoczyna się droga nawrócenia, która osiąga swój cel przez sprawowanie sakramentu pokuty w dniach poprzedzających Paschę.” (List okólny o przygotowaniu i obchodzeniu Świąt Paschalnych, 21)

Zanim ceremoniarz zacznie przygotowywać Pasterkę musi pamiętać o kilku wskazówkach.

Oto kilka z nich:

Wiara nie ogranicza człowieka, ale go otwiera, ukazuje nowe horyzonty, poszerza serce i czyni je wrażliwym na wszystkie problemy ludzi. Sprawia, że uznajemy je za nasze sprawy. Każe się nam o nie troszczyć. Stawać z nimi przed Bogiem. (Ks. M. Nowak, „Żyć Mszą Świętą”) Te słowa ukazują, że wiara uczy odpowiedzialności za innych ludzi, tłumaczą również sens istnienia modlitwy powszechnej.

Liturgiczny obchód rocznicy poświęcenia kościoła sprawia w praktyce wiele trudności. Z tego względu chciałbym przypomnieć normy liturgiczne, jakie obowiązują w tej kwestii.

„Nabożeństwo majowe jest w Polsce zwyczajowo odprawiane przed wystawionym Najświętszym Sakramentem. Słowa litanii skierowane są do Maryi, ale refren módl się za nami przypomina, że Ona jest naszą orędowniczką u swego Syna. Przed rozpoczęciem majowego nabożeństwa należy przypomnieć wiernym szczególny udział Maryi w misterium zbawienia oraz prawdę o Jej orędownictwie” (Instrukcja Episkopatu Polski o kulcie tajemnicy eucharystycznej poza Mszą świętą – 11 XII 1987; nr 20).